درباره صحنه ماندگاری که تیموریان بازی را رها کرد ، خم شد و از روی چمن پروانه ای را به آغوش دستانش پناه داد....

نه آن پاس گل زیبا ، نه آن شوت ویران کننده ، نه آن دوندگی های بی پایان و نه آن دست زخمی ، هیچکدام به اندازه لحظه ای که توجه تک عکاس ایرانی حاضر در ورزشگاه بوریرام را به خود جلب کرد ، ارزشی نداشت . ثانیه ای که عشق را میان دستانش به فوتبال ایران یادآور شد . پروانه ای که از بخت شوم به زمین چمن آنجا رسیده بود و هر استوکی می توانست عمر کوتاهش را تمام کند و دستان خسته آندو او را به گوشه ای دیگر از دنیا برد .

این صحنه ماندگار و رفتار انسانی پسر نیک ایران ، بسان لبخندیست به این فوتبال پر حرص و طمع که برای ریالی بیشتر به هیچ اخلاقی پایبند نیست . به شعارهای پر از خالی و دعواهای زرگری ، به شنیده می شود های بی اساس ، به بی رحمی های بی پایان ، به ریختن آبروی هر انسان !

رفتار آندوی عزیز ، بهترین پیام برای شعار جوانمردانه فیفا بود ، به شیطنت تایلندی ها و به خودمان که عشق را میان این هیاهو به خاک سپرده ایم .